Byliśmy tam i byli oni
Bezimienni , bezemocyjni
W poszarpanym uśmiechu zawiści
Łapaliśmy oddech z pleców zbierany

Niesforna uprzejmość
Puszka pandory na nowo odkryta
Pomiędzy słowami a spojrzeniem
Cichutki szept głosu rozsądku

                - odpuśćmy-


- Zanim znów przyjdziesz do naszego stołu schowaj uprzejmość w kieszeń wyrzucając jad z którym łatwiej się oswoić -

Jeszcze sierpień
Jeszcze słonko mocno grzeje
Lecz dni szybko umykają
Za chwile jesień nastanie
Jesienne krajobrazy brązami 
Do okna zapukają
Ile to już pór roku oglądałam
Ile wierszy napisałam
Mijanie ...żegnanie 
I witanie...
Kiedyś i ja ot tak zniknę
Cisza nastanie
Zostaną te wiersze
Ot tak pisane...

hej żałośni ludzie kogo znowu ograć i zirytować xd

Moje myśli na wietrze fruwają
Wyciągam ręce ,chcę je złapać
A wiaterek łobuziak odrzuca je wyżej
Do nieba...ej Ty wietrze sposobów 
Na Ciebie potrzeba
Mam siatkę taką na motyle
Połapie je wszystkie nie na chwilę
Zachowam je na życie całe
One pachną miłością,są ciepłe
I miłe...
One smutne chwilę rozweselają
One inaczej patrzeć na świat pozwalają
Zaplatam obie dłonie na kolanach
Głowę schyliłam,oczy przymknęłam
Twój głos znowu usłyszałam
Jak by nic się nie zdarzyło
Wołałaś mnie ...jestem
Znowu mi się przyśniło?

Dobranoc.
Tak jak w tytule, początki były obiecujące na blogach GD, środek zdawał się złotym, a koniec jest żałosnym.
Owszem. Bywały próby reanimacji trupa, bywały nawet udane, ale to tylko jednostkowe przypadki.
Są wśród nas dobrzy lekarze, którzy stosują zasadę "Primum non nocere" i potrafią to robić z uśmiechem, i ze słynnym poczuciem humoru anestezjologów.
Są też tacy, że nie tykają, i jednocześnie otwarcie nie krytykują byle czego. Cisi bohaterowie ;)
Szacunek za nienapędzanie bezczelnych prowokacji.
Pozdrawiam tych, którzy wnosili tu wiele i byli, i są nadal mistrzami słowa, dowcipu, nawet tego bardzo złośliwego, aczkolwiek inteligentnego, którzy byli mistrzami lotności i niebanalnego sposobu patrzenia oraz interpretacji na wypisywane tu słowa.
Problem w tym, że już coraz mniej wartościowych blogów do czytania, do komentowania, Kononowicze pozamiatali.
Żegnam się z blogami, z przykrością, z trudem.
Może gdyby się odmieniło. Może wtedy?
Myślenie życzeniowe jest przereklamowane.
A na koniec oświadczenie.
Dla mnie blogi na GD zakończyły się 26 sierpnia 2023 r. Howgh! P.S. Małe nawiązanie...Wtedy radosne...
Bye.

(307) PRL 4 czerwca 1989 skończył się w Polsce komunizm. Joanna Szczepkowska - YouTube

Spójrz jak noc ciemną zasłoną 
Przykrywa ziemię
Zmęczone upałem ciężkie gałęzie 
Bez ruchu zasypiają na drzewach
Wraz z mrokiem złe myśli pochowaj
I nie pytaj o jutro
Łap każdą chwilę nim przeminie
I zamieniaj na szczęśliwe dni
Kradnij losowi dobre zdarzenia
Wyrzutów nie miej wcale
On tak bardzo dużo skąpi ich
Baw się i śmiej
Smutki niech radość zastąpi
Carpe diem...
O tak chwytaj każdą chwilę
Chwytaj dzień...

..czas płynie...(.life is brutal... a miłości we mnie ta sama..????????????......czemu..czemu .....przecież wszyscy tam będziemy....wszyscy tam zmierzamy...... żyjesz chwilą.....????..........

......bez wartości.......będziesz....pogrzebany...

Taka przypominajka dawno nie słyszana ... I tyle ;)

Ludzie się zesrali że napisałem coś na blogu!! Żałosne jest zachowanie tych ludzi 18+, myślą że szacunek należy się tylko im. Żenada

A kie­dy przyj­dzie go­dzi­na roz­sta­nia,
Po­pa­trz­my so­bie w oczy dłu­go, dłu­go
I bez jed­ne­go sło­wa po­że­gna­nia
Idź­my - ja w jed­ną stro­nę, a ty w dru­gą.

Bo taka nam już pi­sa­na jest dola,
Że ni­g­dy dla nas ju­tro się nie zi­ści,
Wiecz­nie nam w po­przek sta­nie taj­na Wola,
Co tkli­wość mie­ni w po­dmuch nie­na­wi­ści.

Naj­mil­sza moja! Leć, kędy cię nie­sie
Twych pió­rek zwiew­ność i krwi mło­dej tęt­no;
Leć, kędy ży­cia pieśń wzdy­ma i gnie się
w ryt­mów ta­necz­nych me­lo­dię na­mięt­ną;

Leć, kędy Roz­kosz wy­cią­ga ra­mio­na
Po smut­ne ser­ce czło­wie­ka tu­ła­cze,
Co w jej śmier­tel­nym spa­zmie drży i kona,
I wyje z bólu, i ze szczę­ścia pła­cze...

Leć... ale po­mnij: w po­go­dy uśmie­chu,
W ma­rzeń ha­szy­szu i smut­ków ża­ło­bie,
I w cnót dys­tynk­cji, i w plu­ga­stwie grze­chu
To wiedz, naj­mil­sza: ja je­stem przy to­bie.

Oczy­ma na cię pa­trzę sku­pio­ny­mi,
Jak na mi­ste­rium waż­ne, groź­ne pra­wie,
I co bądź czy­nisz bied­na Córo Zie­mi,
Ja, brat twój star­szy, ja ci bło­go­sła­wię...

Gdy bę­dziesz cier­pieć, ja cie­bie po­cie­szę,
A gdy się zbru­kasz, wów­czas wiedz, ty dro­ga:
Ja cię wy­słu­cham i ja cię roz­grze­szę,
Bo taką wła­dzę mam daną od Boga.

W twe dło­nie wtu­lę twarz od tę­sk­not bla­dą,
O twe ko­la­na gło­wę oprę bied­ną,
A ty mi daj ba­jaj, o Sze­he­re­za­do,
Twych cud­nych nocy, ach, ty­siąc i jed­ną...

A kie­dy przyj­dzie go­dzi­na spo­tka­nia,
Może w nas pa­mięć daw­nych chwil po­ru­szy
I bez jed­ne­go sło­wa po­wi­ta­nia
Po­pa­trzy­my so­bie aż w samo dno du­szy...

Tadeusz Boy-Żeleński