kaligrafia7

A kie­dy przyj­dzie go­dzi­na roz­sta­nia,
Po­pa­trz­my so­bie w oczy dłu­go, dłu­go
I bez jed­ne­go sło­wa po­że­gna­nia
Idź­my - ja w jed­ną stro­nę, a ty w dru­gą.

Bo taka nam już pi­sa­na jest dola,
Że ni­g­dy dla nas ju­tro się nie zi­ści,
Wiecz­nie nam w po­przek sta­nie taj­na Wola,
Co tkli­wość mie­ni w po­dmuch nie­na­wi­ści.

Naj­mil­sza moja! Leć, kędy cię nie­sie
Twych pió­rek zwiew­ność i krwi mło­dej tęt­no;
Leć, kędy ży­cia pieśń wzdy­ma i gnie się
w ryt­mów ta­necz­nych me­lo­dię na­mięt­ną;

Leć, kędy Roz­kosz wy­cią­ga ra­mio­na
Po smut­ne ser­ce czło­wie­ka tu­ła­cze,
Co w jej śmier­tel­nym spa­zmie drży i kona,
I wyje z bólu, i ze szczę­ścia pła­cze...

Leć... ale po­mnij: w po­go­dy uśmie­chu,
W ma­rzeń ha­szy­szu i smut­ków ża­ło­bie,
I w cnót dys­tynk­cji, i w plu­ga­stwie grze­chu
To wiedz, naj­mil­sza: ja je­stem przy to­bie.

Oczy­ma na cię pa­trzę sku­pio­ny­mi,
Jak na mi­ste­rium waż­ne, groź­ne pra­wie,
I co bądź czy­nisz bied­na Córo Zie­mi,
Ja, brat twój star­szy, ja ci bło­go­sła­wię...

Gdy bę­dziesz cier­pieć, ja cie­bie po­cie­szę,
A gdy się zbru­kasz, wów­czas wiedz, ty dro­ga:
Ja cię wy­słu­cham i ja cię roz­grze­szę,
Bo taką wła­dzę mam daną od Boga.

W twe dło­nie wtu­lę twarz od tę­sk­not bla­dą,
O twe ko­la­na gło­wę oprę bied­ną,
A ty mi daj ba­jaj, o Sze­he­re­za­do,
Twych cud­nych nocy, ach, ty­siąc i jed­ną...

A kie­dy przyj­dzie go­dzi­na spo­tka­nia,
Może w nas pa­mięć daw­nych chwil po­ru­szy
I bez jed­ne­go sło­wa po­wi­ta­nia
Po­pa­trzy­my so­bie aż w samo dno du­szy...

Tadeusz Boy-Żeleński