Ty nad wszystkie anioły mądry i wspaniały,, przez los zdradzony, pozbawiony chwały . O Szatanie, mej nędzy długiej ulituj się !O Książę wygnania, mimo wszelkie klęski Niepokonany nigdy i zawsze zwycięstwa , Głuchych mroków podziemia wszechwiedzący król ,Lekarzu dobrotliwy ludzkich tchórzy i ból .Któryś rzucił w pierś nawet największych nędzarzy iskrę miłości, co piekłem pragnieniem się żarzy . Któryś Śmierć zapłodnił, i z nią ,zrodziłeś Nadzieję, szaloną wicher ,O Szatanie, mej nędzy długiej ulituj się ! Który w oku skazańca zapalasz błysk dumy ,że patrzy z szubienicy ze wzgardą w ludzkie tłumy Który znasz najtajniejsze ziemskie tajemnice , gdzie brat twój drogie skarby pochował ,Który wzrokiem swym przejrzałeś od wieków śpiące w głuchej ciszy jaskinie . Który namawiasz do śmierci i zgubnego strachu błądzących po krawędziach dachu. O Szatanie, mej nędzy długiej ulituj się ! Który starym pijakom, giętkość kości dajesz, gdy wpadnie pod swoje przeznaczenie . Który człowieka słabego, by mu pomóc w mękach ,nauczyłeś proch składać i dałeś mu do ręki, wiedząc co będzie zaraz . O Szatanie, mej nędzy długiej ulituj się ! Któryś znak wypalił, podłością naznaczony ,na czole bezmyślnego kłamcy i bogacza ,Który sprawiasz, że kobiet wzrok przyciąga uwielbieniem do ich szmat i ciała chorego ,Światło myśli, podporze wygnanych, wisielców i biednych- iskro , ojciec przybranych dzieci, których złość swoją i jego gniew i mściwość wygnały z ziemskiego ogrodu . O Szatanie, mej nędzy długiej ulituj się !

Między nami nic nie było

Żadnych zwierzeń wyznań żadnych

Nic nas z sobą nie łączyło

Prócz wiosennych marzeń zdradnych...

Prócz tych woni barw i blasków

Unoszących się w przestrzeni

Prócz szumiących śpiewem lasków

I tej świeżej łąk zieleni...

Zraszających każdy parów

Prócz girlandy tęcz obłoków

Prócz natury słodkich czarów

Prócz tych wspólnych jasnych zdrojów

Z których serce zachwyt piło...

Prócz pierwiosnków i powojów

Między nami nic nie było... 

/Adam Asnyk/

Je­śliś jest praw­dą przyjdź do mnie bez słów

i weź w Twe ręce wszyst­ko co dać mogę...

lecz je­śliś snem jest po­środ in­nych snów

och! to sa­mot­ną puść mnie w dal­szą dro­gę...

Czy wiesz, co zna­czy być jak bia­ły bez

któ­ry ku słoń­cu wy­prę­ża się cały

i tak już za nic nie chcieć wię­cej łez..?

Patrz na me oczy - one już pła­ka­ły...

/Maria Pawlikowska - Jasnorzewska/

Wczorajsza noc szeptała Twoim głosem
Wiem że za chwilę będziesz ze mną
Sen zmęczony noc otuli
Przyjdziesz rano jeszcze bosy
Teraz tylko straszna ciemność 
Wiatr zawodzi echem niesie
Szukam ciszy i spokoju
Noc srebrem w tak wiatru brzęczy
Ciemność,księżyc przeniósł się z poręczy
Noc bez Ciebie długa
Lecz to Ty mi dałeś szansę
By na nowo w miłość wierzyć
Jestem znowu swym kowalem
Co znów gdzieś nad ranem
Ciepłe ramie Twe poczuje
I zapachnie tamtym majem
Świat marzenia jest realny
Czerpać mogę pełną garścią
A ten sierpień idealny
 Mogę czuć się tak jak w bajce

A kiedy się człowiek radośnie zaśmieje,

to słońce rozbłyśnie, przyniesie nadzieję...

A nawet jak niebo zasnuje się w chmury,

wiatr szybko je pogna ze śmiechem do góry...

Rozśpiewa się słowik i miłość wywróży,

zapachnie lawendą, dzwonkami i różą...

Ponure nastroje rozpłyną się w dali,

dzień będzie miał usta czerwieńsze od malin...

Marzenia pokonają każdą odległość,

a wytrwałość zdobędzie każdą górę...

Każdy z nas ma swoje magiczne miejsca... Każdy z nas zna magicznych ludzi, dzięki którym serce się codziennie budzi…

Stoję nad żelazkiem
Ubrań cała sterta
Pomięte... Zwichłane...
Na każdą z nich zerkam...

Deska uniesiona
Na wysokość biodra
Para bucha wszędzie
Zaraz będzie modła...

Zaprasuj też kanty
Krzyczy moja kuchni!!!
Ocieram potem z czoła
Nie wywołam kłótni!?

Każda rzecz z osobna
Przez palce dotknięta
Sterta rośnie w oczach
Niczym dywidenda...

Takie już jest życie
Przez związek spisane
Chciałem mieć kobietę!?
Dziś prasuje pranie...


Wykraczając ponad umiejętności budujemy nowych zbliżeń poranki...

N(k)

Witam Cię jasnym spojrzeniem

Wiatrem co właśnie na drzewie przysiadł

Szelestem liści co już od świtu

Szepczą jak pięknie może być dzisiaj…

Myśli pogodne wyślij naprzeciw

Daj barwom opaść w otwarte dłonie

Jeśli się uda zatrzymaj słońce

Ono cichutkim żarem zapłonie…

Jeśli nadzieja zagości ciepła

Umniejszy troski oraz zmartwienia

A najważniejsze w uczuciach serca

Roztaczać zaczną się piękne marzenia…

A ja będę wciąż od nowa

ust wolnością dni smakować

Będę ciszą i milczeniem

Wodzić Cię na pokuszenie

Będę troską i czułością

Twą radością...

Twą miłością...

Dla ciebie będę pięknieć

założę zieloną sukienkę

każdy kwiat z łąki

będzie chciał ją zdobić

nie zakryję nic więcej

umaluję usta sokiem jeżyn

przybiegnę

rozkołyszą się kwiaty na sukience

zdejmiesz ze mnie płatek po płatku

będę pięknieć...

/z antologii "Poezja po zmierzchu"/