چنین هست رسم دنیا...!!!!!
می آیند.....
می مانند.....
عادت می دهند......
و می روند.....
و تو خود می مانی.....
و تنهاییت.....
رسم ما نیز چنین شد.....
آمدیم.....
ماندیم.....
عادت کردیم.....
و حال که وقت رفتن است......
می فهمیم که چه تنهاییم......
و رفتنی شدیم......
برگشته ایم تا چند سطر ترانه ی دلتنگی سر دهیم
راه گلومان را بغض می بندد و راه چشم را خیمه ی اشک
تنها می دانیم که وقتی با تو آمدیم ٬ گم نمی شدیم در نگاه مردم
می گفتی گاهی برای بودن باید رفت
پس من می روم ... اما
جا مانده است چیزی جایی که هیچ گاه دیگر هیچ چیز جایش را پر نخواهد کرد
آنان که لحظه هاشان گذشت به سادگی
همانی بودند که باریدند گاهی برای ما
و خاطره های خوش روزها ی با هم بودن را از خاطرشان می شویند
می دانیم که دیر یا زود فراموش می شویم
ما که تمام داراییمان یک گل بود و یک دل
آن ها را هم نثار قلب های مهربانتان کردیم
همه چیز می گذرد
سال ها مثل نسیم ... هفته ها مثل باد ...و روزها همچون طوفان
حرف هامان زیاد است ... وقت ما اندک .... آسمان هم که بارانی است
همه ی کلمات با آنچه میان ما گذشت بیگانه اند
و من هیچ کلمه ای برای بیان صمیمیت دل ها مان را شایسته تر از سکوت نیافته ام
كاش دفتر زندگي ام بدون صفحه اي از نام تو بود
كاش در شهر خاطراتم خانه ات ويران مي شد
و كاش پاسبان چشمانم وقتي كه چشمانت با نگاهي نگاهم را دزديد، در خواب نبود
كاش عطر حضورت را به نبض روح من نمي پاشيدي و من فراموش مي كردم رايحه ي
خوش با من بودنت را
كاش با اسب نگاهت جاده هاي خاكي دلم را نمي تاختي و گرد و غبار رفتنت بر چشمانم آوار نمي شد
و كاش هر گاه به ماه آسمانت مي نگري مرا ميان هر آنچه از من به ياد مي آوري، پيدا كني
افسوس كه نه تو مرا به ياد مي آوري و نه من تو را از ياد مي برم
اگرچه آرزو داشتم كاش هرگز نمي ديدم تو را .....!!!!!
